Zaduszkowy płomień

PRZEMIJANIE

znalazłem kawałek kredy
życie sprzed milionów lat
wspomnienie szkolnych dni
ziemskiego kresu ślad

 
 
 

MEMENTO

Krewni, przyjaciele, bliscy
odeszli.
Tak cicho na cmentarzu.
Sadza nocy bezskutecznie walczy
z ognikami pamięci.
Chryzantemy szeleszcząc płatkami
boją się śmierci.
Zupełnie tak,
jak ci pod płytami,
kiedyś się bali.
Tak jasno na cmentarzu.
Jeszcze nie moim!
Niebawem i twoim,
szumią drzewa
 mądre prochami ludzi.

 
 

ZADUSZKOWY PŁOMIEŃ

Wahał się czy wystrzelić w górę
rozjaśnić listopadową noc
wiatr zniszczyć go chciał
daremnie
ogień zmiękczył pamięci wosk
rozjaśnił
serdeczną twarz
której już nie ma
od tylu
tylu lat